Na hiszpańskich papierach, marokańską pistą pizdu lub na hiszpańskich papierach,francuskim szlakiem to tylko garstka przykładów jakimi moja małżonka mogłaby zatytułować relację z naszej wycieczki. O tym jak bardzo pasują do naszych przeżyć niech zadecydują inni, nam w pamięci pozostaną obrazy i miejsca których w żaden sposób nie można ani pokazać ani też o nich opowiedzieć osobom które tam nie były. Jedyne co można to tylko przekazać ideę tej wycieczki w sposób mniej lub bardziej subiektywny. Pozostaje nam mieć nadzieję że forma przekazu okaże się w miarę znośna a na chwilę obecną można sobie pooglądać zdjęcia z których postanowiłem oczyścić wątek z wycieczką swojego kolegi , swój wpis też przeniosę tutaj bo, tego typu wpisy robione na bieżącą bardzo dobrze oddają stan ducha piszącego.
To napisałem 5.11 wieczorem , rano byliśmy w Marjane i na pewno była tam litrowa butelka Long Johna bo najtańsza z tych prawie markowych, pisownię oryginalną zostawiam
"Ja też mam taką podróż, która jest rozliczeniowa , dosłownie i w przenośni. Pojechaliśmy samochodem bo ręka się leczy po wypadku motocyklowym. Samochód przygotowany , zawieszenie , przegląd itd . Startujemy z domu i przed bramkami na autostradę coś z hamulcami , w Katowicach wymiana 5 cylinderków toczenie tarcz i jakieś pierdoły .Coś skrzypi z przodu jak się rusza, ale jedziemy , niemcy, francja , hiszpania , garmin prowadzi przez centrum Walencji. Dziwny hałas z tyłu , pęknięta guma , nowe opony i taki pech . Beata idzie do warsztatu niedaleko , jak wyciągam trójkąt, jakiś śniady przyjaciel pokazuje że niedaleko jest warsztat. Wraca Beata z człowiekiem z serwisu, przejeżdżam na 3 kołach do warsztatu , zmieniamy koło chcę płacić , brak portfela. Dzwonię aby zablokować karty , już są w użyciu 3 razy po 20 EUR każda , stwierdzamy brak jeszcze jednej torby , tej najważniejszej z kasą , książkami i innymi duperelami o których sobie przypominamy gdy są potrzebne. Pytam ukraińców pracujących w warsztacie gdzie jest sklep w którym używają nasze karty Ferro Carille , mówią tu niedaleko . Naiwnie myślę policja i ich złapiemy, tak tylko najpierw trzeba tą policję znaleźć. Jedziemy na komisariat aby zgłosić sprawę ,przejeżdżając obok budynku policji włączają się światła awaryjne , po oddaleniu od budynku wszystko wraca do normy. Parkuję przed samym budynkiem Policji bo wszędzie jest zajęte, oczywiście na zakazie, przed głównym budynkiem garnizonu jest dużo miejsca ale same zakazy i nie widać aby ktoś próbował to złamać . Przez pół godziny gadam z jakimś policjantem z call center w Barcelonie po angielsku , gotowy raport jest drukowany w komisariacie. Podpisuję i idziemy do auta , auto nie odpala jakby wszystkie zabezpieczenia zadziałały , przylatuje jeden policjant z ochrony garnizonu władający angielskim i mówi że to system zabezpieczający , jak go wyłączy to po 5 minutach można będzie próbować. Po 5 minutach żadnej zmiany, już zaczynam kombinować skąd wezwać jakiś serwis , ale żandarm mówi że teraz jeszcze bardziej wyłączy system ochrony i pół godziny można będzie można spróbować odjechać. Siedzimy na krawężniku i straciliśmy już wiarę że uda nam się dojechać na prom w Almerii. Pierwsza próba bez powodzenia, zniechęcony trzaskam drzwiami i naciskam guzik pilota , o dziwo jest reakcja . Otwieram auto z pilota wsiadam i po przekręceniu kluczyka silnik posłusznie startuje. Dojeżdżamy do Almerii telefon, z domu teść wylądował w szpitalu (wznowa) , zaczynamy bić się z myślami czy po tym wszystkim co nam się przytrafiło nie jest rozsądniej wrócić do domu. Po telekonferencji Tomek nasz syn stwierdza że pomoże we wszystkim teściowej. Wypłacamy euro z bankomatu i idziemy kupić bilet, ocalała jedna karta kredytowa oraz bankomatowa Beaty, z oszczędności nie bierzemy kabiny . przecież mamy śpiwory a miejsce się jakieś znajdzie.Przód trochę skrzypi w reakcji na przyspieszenie szczególnie było to słyszalne przy bramkach autostradowych, ale francuscy 4x4 czekający na prom stwierdzają że to niegroźne i żeby się tym nie martwić . Wjeżdżamy na prom zabieramy materace i śpiwory i udajemy się na górę , okazuje się że miejsca do spania tyle co kot napłakał, a my jesteśmy jedynymi białymi bez kabiny. Proszę panią z recepcji że gdyby zwolniła się jakaś kabina to ja bierzemy . Pijemy rum w barze już nawet planując nasze legowisko między ścianą a stolikami gdy podchodzi pani z recepcji i mówi że jest kabina. Widząc że mam zamiar wychylić drinka duszkiem , uspokaja mnie mówiąc że kabina nie zniknie. Udajemy się do recepcji, pani daje nam klucz do kabiny , na nasze pytanie o cenę mówi ,gratis. Ten moment był dla Nas pierwszym pozytywnym sygnałem że będzie dobrze. Rano wstajemy odprężeni , na tyle że idziemy na wycieczkę po Melili, licząc że przyjeżdżając na granicę później unikniemy tłoku
Po porannej kawie jedziemy na granicę okazuje się że przekroczenie granicy w stosunku do poprzedniego razu jest bardziej skomplikowane faktem istnienia tylko jednego okienka przyjmującego dokument czasowego wwozu pojazdu. Na samej granicy dziki tłum nie zdezorientowany brakiem jakiegokolwiek porządku.
Po przekroczeniu granicy jedziemy do Nadoru, aby się zorientować jak będziemy finansować naszą wycieczkę. Mając kartę do bankomatu spróbowaliśmy znaleźć sieci współpracujące. Udało się znaleźć co najmniej 2 z którymi nie było większych kłopotów a ilość podejmowanej gotówki po kilku dniach prób ustaliła się na poziomie 4000 MAD. Skoro sprawa finansowania się wyjaśniła , pozostało wymyślić plan, gdzie tak naprawdę chcemy jechać. W całych przygotowaniach akurat ta część ograniczyła się do skompletowania przewodników, zabrania map oraz wytyczeniu bardzo ogólnego planu. Po przejechaniu pierwszych kilometrów wzdłuż wybrzeża morza śródziemnego , które w tym miejscu nie było specjalnie urokliwe, zatrzymujemy się na obowiązkowy rybny obiad na przylądku Wody.
Po obiedzie i kawie jedziemy na plażę do Saidy , taki kurort getto, pusty kompletnie o tej porze roku ale mający sklep Marjanie gdzie robimy zakupy ,korzystając z karty bankomatowej (następny plus brak prowizji), postanawiamyy dojechać do Oujdy.
Miasto to nie wyróżnia się niczym szczególnym, jest duże i w miarę nowoczesne , bliskość granicy z Algierią w przeszłości też miała swoją wartość. Wieczorem wychodzimy na miasto i trafiamy na dużą imprezę "II międzynarodowy festiwal parzenia herbaty". Uczestniczyło kilka teamów międzynarodowych i kilka lokalnych , każdy próbując przekonać odwiedzających do swojego sposobu parzenia, tudzież ceremonii przyrządzania i podawania. Wszystkiemu towarzyszyła lokalna muzyka , podejrzewam że było też coś w rodzaju stand-up , ale tego już nie nagrywałem bo ciężko było się domyślić o co chodzi, może pani agitowała za którymś z zespołów.
Szczególnie interesująco wyglądała prezentacja tej pani która wielokrotnie rozlewała herbatę do tych szklaneczek , wlewając ją ponownie do czajnika . Po czwartym kółku miałem przeczucie graniczącą z pewnością jaki jest cel tej dziwnej ceremonii. Pani obok nas potwierdziła nasze domysły. Jak napisałem festiwal był międzynarodowy o czym świadczyły zespoły z Tunezji
Swoich zawodników wystawiła też Mauretania
Nie wspominam o Mali bo na ich stoisku dominowały wyroby z ChRL, resztę stoisk zdominowali miejscowi
Nam z Beatką na szybko przyszedł taki pomysł do głowy, aby w następnym festiwalu wystawić drużynę z naszego kraju , tradycje mamy niezłe a gdybyśmy dodatkowo zastosowali różne dodatki, atrakcyjne i dla nich, to pierwsze miejsce mamy na bank. Ten serek na pierwszym tle był pyszny i jak się okaże później bardzo trudny do dostania.
Idziemy spać w hotelu ala Ibis i po śniadaniu ruszamy dalej na południe w kierunku Fiquig
Przejeżdżając przez miejscowość Ain-Beni-Mathar widzimy lokalny targ i postanawiamy dokonać jakiś zakupów, na pierwszy ogień przyprawy, jedna z nich , ta którą pieszczotliwie nazywam zapach potu, czyli kumin z kolendrą , uderza mnie w nozdrza gdy otwieram jedną z szafek
Na koniec pakujemy daktyle
Wracając do samochodu obserwujemy grubsze transakcje podczas których całe ciężarówki wypełnione owcami zmieniają właściciela. Kontynuujemy drogę na południe , gdy przed miasteczkiem Tendrara zatrzymujemy się do kontroli dokumentów po wymianie uśmiechów oraz pozbyciu się fiszki z naszymi danymi , wjeżdżamy do miasteczka. Przejeżdżając obok stacji benzynowej widzę tankujący motocykl , chwila zastanowienia , ja znam ten motocykl , Mówię Beacie że zawracamy, wjeżdżam na stację i wysiadam kierując się do motocyklisty . Hello Tim mówię z daleka , trzeba było widzieć jego minę , po krótkiej wymianie zdań wszystko jest dla niego jasne.
http://www.ukgser.com/forums/showthread.php?t=241159" onclick="window.open(this.href);return false;
Podobnie jak my planuje nocleg w Figuig tylko jego plany są bardziej off a my na razie się aklimatyzujemy, nie mamy też koła zapasowego co dla Beaty jest ważkim argumentem. Pod drodze mijamy miejscowych mających problem z autem, no a ja przecież mam kable rozruchowe oraz linę i black snake . Wysiadam i na migi dowiaduję się że problem jest w odpaleniu auta. Wytarguję kable i idę do auta szukamy akumulatora , którego najzwyczajniej w świecie nie ma. Mówię że popchamy , po pierwszej próbie wiem że z moją ręką nie mam szans tego dokonać a kloc nawet nie drgnął
Mój pas był krótki ale za pomocą sznurków udało się sklecić hol i po chwili mogli jechać dalej. Na tej drodze widzieliśmy znaki ostrzegawcze uwaga na wielbłądy , ale postanowiliśmy zrobić je później , nigdy nie należy tego robić . Na taki znak natknęliśmy się tylko raz pod koniec naszej wycieczki.
Dojeżdżamy do Fiquig i po zakwaterowaniu w hotelu idziemy na rozpoznanie miasteczka w którym mają być 2 zabytki.
Podczas poszukiwań błąkając się między zabudowaniami , spotykamy miejscową kobietę , która zaprasza nas do siebie do domu na kawę . W domu jest jej małżonek dużo starszy od niej , widać że ona traktuje go jak duże dziecko , on zgrywa szefa a ona mrugając do nas okiem uśmiecha się znacząco. Opowiadamy trochę o życiu , jej dzieci żyją w Kanadzie, widać że ma pojęcie o otaczającym ją świecie. Na koniec wypuszcza nas drugiej strony i już w ciemnościach trafiamy na mikro rynek gdzie toczy się życie miejscowości. Próbuję jakiegoś placka sprzedawanego jak u nas precle i w hotelu spożywam odtrutkę, która spożyta z umiarem ,dobrze robi na sen
A to jest motocykl Tima
Mają rację Ci którzy twierdzą że forum nie jest najlepszym miejscem do zamieszczania relacji
no bo straszne zamieszanie jest , sam już nie wiem gdzie co umieściłem , jak to wyślę to następne odcinki mogą być tylko w formie odpowiedzi. No ale kluczowa sprawa to jak zgrabnie połączyć tekst z fotkami aby nie robić tego on line , bo jak napisałem wcześniej sekunda nieuwagi i wszystko w pizdu poszło.
PozdrawiaM
