W minioną sobotę wyruszyliśmy całą familią ok. godziny 12.00 w stronę Białegostoku – podczas drogi postanowiliśmy że z Białegostoku udamy się do Sokółki potem na północ w stronę wsi Wołkusz tuż przy granicy z Białorusią . Generalnie założenie było takie ,że mamy pojeździć w jak najdalej wysuniętych północno-wschodnich krańcach naszego kraju. Bez rezerwacji noclegu ani dokładnego planu – klasyczny sponton. We wsi Skieblewo zaczęła się wreszcie zabawa tzn. skończył się asfalt i zaczęły się pagórki , i śniegowe błoto –staraliśmy się jechać zgodnie z Podlaskim Szlakiem Bocianim. Gdy dotarliśmy do wsi Wołkusz było ok. godz. 16.30 , a więc ostra szarówka – mieliśmy mapę okolicy z dokładnością 1: 75 000 ( zgodnie z zaleceniami jednego z wątków forum i kolegi Fobosa brak GPSu na pokładzie) postanowiliśmy opuścić szlak i skrótem dotrzeć do wsi Rudawka. W związku z tym że są to nasze początki na bezdrożach, żonka troszkę przypanikowała razem ze starszą – 6 letnia córka - młodsza ( 4 lata – spała ) był to gęsty las, jednak z Bożą pomocą udało nam się dojechać do wsi Rudawka potem zgodnie z mapą wzdłuż Kanału Augustowskiego do śluzy Kudrynki , następnie do śluzy Tartak i nastąpił moment krytyczny – gdy” panika łapała moją małżonkę za ramię” dotarliśmy do wsi Mikaszówka .” potem to już mieliśmy z górki – bo tak” – z Mikaszówki pojechaliśmy na Płaską , Gorczycę i byliśmy na drodze na Sejny , znaczy na Augustów . Tam też o godzinie 19.00 postanowiliśmy przenocować.
Następnego dnia po śniadaniu i niedzielnej mszy około godziny 10.00 ruszyliśmy w kierunku Gołdapi z zamiarem przejażdżki wzdłuż północnej granicy z Rosją w kierunku północnego bieguna zimna – tzn. wsi i jeziora Wiżajny. Asfalt skończył się tuż za Gołdapia we wsi Jurkiszki. We wsi Chajnówek (Czarnowo Średnie) dotarliśmy do znaku zakazu jazdy. Ze wzgłędu na bliskość granicy ( ok. 800m.) zawróciliśmy i pojechaliśmy na południe wzdłuż rezerwatu Mechacz Wielki do czerwonego szlaku w kierunku na Wiżajny . Po drodze w miejscowości Kiepojcie zobaczyliśmy pozostałości trasy linii kolejowej Gołdap – Żytkiejmy w postaci betonowych mostów . Potem w miejscowości Stańczyki . Wracając na turystyczny czerwony szlak udaliśmy się do wsi Żytkiemy .Następnie przez Gromadczyznę ( jeden z tzw. Trójstyków jakie granica Polski tworzy z granicami naszych sąsiadów – w tym miejscu dochodzi do zbiegu z granicami Rosji i Litwy ) dojechaliśmy do miejscowości Wiżajny . Tak jak zaplanowaliśmy okrążyliśmy jezioro Wiżajny gdzie w północnej części mieliśmy w prostej linii do granicy z Litwa max 200m. Jednak droga wokół jeziora prawie na całej długości została „ zepsuta „ poprzez wylanie całkiem równego asfaltu , i tak około godziny 14.30 – w chórze wygłodniałej załogi udaliśmy się w kierunku Augustowa. Nie udało nam się objechać jeziora Chańcza bo zaczęło się ściemniać ,a do domu był kawałek.
Jednak postanowiliśmy że wrócimy w te wspaniałe pagórkowate , leśne rejony porą letnia gdzie długość dnia nie będzie nas ograniczać.
Cała wycieczka to dystans z Warszawy i z powrotem ok. 850 km. Gdzie ok. 200km. to odcinki dróg gruntowych, i leśnych . Tylko raz celowo złamaliśmy zakaz wjazdu na odcinku około 10 km drogi leśnej.
Całej „ekipie” wypad bardzo się podobał i polecam innym.
To z grubsza na tyle i poniżej kilka fotek z wycieczki
. Mikaszówka i śluza Tartak są mi bardzo dobrze znane. Jako młodzian sto lat temu byłem tam na obozie przetrwania. Ale było śmiesznie. W lasach wzdłuż kanału są tam jeszcze nie zawalone ziemianki w okopach. Pamiętam jak mieliśmy przejść trzcinami pomiędzy dwoma śluzami nie zauważeni przez patrole itd.
ciekawie 
- sama sugeruje podniesienia auta 
(przynajmniej nie trzeba stawiac kloca pod drzewem)